Ethiopië opent een militaire aanval op Eritrea. Situatie onzeker.

Eritrea is gisterenochtend weer aangevallen door Ethiopië. De situatie lijkt zich vooralsnog alleen aan de grens af te spelen, maar het wordt wel als een serieuze strijd beschouwt. Er is zelfs een persbericht uitgebracht door de Eritrese regering.

Persoonlijk doet het mij denken aan de situatie in maart 2012 toen ik zelf voor een half jaar in Eritrea was. Ook toen was er een open aanval tot wel 50 KM binnen de landgrenzen van Eritrea. Zelden heb ik zo veel onzekerheid en angst in de ogen van mijn landgenoten gezien. De luchtige gesprekken een paar maanden eerder waren compleet veranderd in adviezen en scenario’s hoe dit zou aflopen.

De zaak was zo serieus dat vrienden van mij in Asmara zeiden dat ik beter mijn stage zou onderbreken en de eerste vliegtuig naar Nederland kon pakken. Want de oorlog kon elk moment weer beginnen. Ook bij mij bekroop een gevoel van onbehagen. Het was vooral angst voor wat dit zou betekenen voor de mensen in Eritrea die het al zo zwaar te verduren hadden onder de no-war-no-peace situatie.

Waar ik mij het meeste over verbaasde was dat er ook mensen waren die vonden dat dit maar eens uitgevochten moest worden. Zo zei een jongeman: “Blijkbaar moet er eerst bloed vloeien voordat Ethiopië zich terugtrekt uit Eritrese grondgebieden, dat is nog altijd beter dan 10 jaar in onzekerheid te leven en ons tijd moeten verspillen met het bewaken van grenzen.” Dit was iemand die zelf in National Service zat en dus meteen opgeroepen zou worden bij escalatie.

Niet iedereen was even strijdbaar, er waren ook jongeren die mij vertelden dat ze Eritrea zo snel mogelijk zullen verlaten. Ze vertelden: ”Hoe kunnen we hier blijven terwijl we in een eindeloos conflict zijn beland? Zelfs na een oorlog blijft dit conflict zich doorzetten, dus waarom zou ik gaan vechten.”

De Verenigde Naties en de internationale gemeenschap in zijn algemeen knepen een oogje dicht en leken te zeggen, “Ethiopië doe je ding en doe ons een plezier”. In werkelijkheid zeiden ze dingen als, “beiden landen dienen zich vreedzaam op te stellen en escalatie te voorkomen”. Het is hetzelfde als dat je bij een verkrachting zou zeggen dat de dader en slachtoffer de situatie niet moeten laten escaleren.




Hoe je het went of keert is dit de realiteit tussen Ethiopië en Eritrea. Een situatie waar beiden bevolkingen het slachteroffer van zijn en de zwaarste prijs moeten betalen. De lachende derde zijn de beleidsmakers van de Verenigde Staten die al sinds meer dan 15 jaar op ‘regime change’ aansturen in Eritrea.

Ik schreef afgelopen vrijdag een stuk over het mensenrechtenrapport van de onderzoekscommissie van de VN. Wat zij compleet negeren is de onzekere realiteit tussen Eritrea en Ethiopië. Is het recht op een vreedzaam en veilig leven ook niet een mensenrecht? Want dat wordt Eritreers collectief al meer 15 jaar systematisch ontzegt door het Ethiopisch regime onder toeziend oog van de VS.